ഏകലവ്യം

ഛേദിക്കപ്പെട്ട പെരുവിരല്‍
നീയെടുത്തു കൊള്ളുക...
അപൂര്‍ണ വിദ്യയുടെ
ബാക്കിയാണിത്‌...
പൂര്‍ണത തേടി
അലഞ്ഞവന്റെ
കറുത്ത വേദം...
വാക്കുകളുടെ
അസ്‌ത്ര മൂര്‍ച്ചക്ക്‌ മുമ്പില്‍
മൂര്‍ച്ഛിച്ചു വീണ
എന്റെ കിനാവുകള്‍... 

ചിരി

ചുറ്റിലും ഉയരുന്ന
കുശല ശബ്ദങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്ന്
പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചു വീണ...
നിന്റെ നോട്ടത്തിന്റെ
ഉള്ളറകളിലെവിടയോ
ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന...
കൂട്ടന്തതയുടെ ഒടുക്കത്തില്‍
അട്ടഹാസത്തിന്
വഴിമാറുന്ന...
കണ്ണീരിന്റെ
ഉപ്പു നനവുകള്‍ക്കിടയില്‍
മധുരം ഊറിക്കൂടുന്ന...
ഏകാന്തത്തില്‍
ഓര്‍മകളിലേക്ക്
ചോദിക്കാതെ വരുന്ന...
പൂപോലെ സുന്ദരമായി
പ്രണയം വിടര്‍ത്തുന്ന...
പുച്ഛം പുരട്ടി
നിസ്സംഗതയില്‍ പൊതിഞ്ഞ്
ചുരുട്ടി എറിയുന്ന...
നിന്നില്‍ നിന്ന് എന്നിലേക്കും
എന്നില്‍ നിന്ന് നിന്നിലേക്കും
മൗനത്തിന്റെ പാലത്തിലൂടെ
കടന്നു പോകുന്ന...

വെറുതെ...

ഇനിയൊരു പക്ഷേ
ഇടക്കെപ്പോഴെങ്കിലും
ഒരു മടങ്ങി വരവ്...
വെറുതെ...
ചുറ്റും പച്ചപ്പാണ്
മഴ കടന്ന്
വെയില്‍ കടന്ന്
ചുവപ്പ് രാശിക്കൊപ്പം...
വെറുതെ...
ഇലകള്‍
സ്വപ്നത്തിലേക്ക്
കടന്നു വരുന്നു...
വെറുതെ...
നീ ബാക്കി വെച്ച
ആ മന്ദസ്മിതം
സൂര്യകാന്തി പൂക്കള്‍...
എല്ലാം വെറുതെയാണ്...
എന്നിട്ടും ഇടക്ക്
ഈ ജനല്‍ പാളിയിലൂടെ
വിദൂരത്തേക്ക് നോക്കും
നീ വരുന്നുണ്ടോ എന്ന്
ഒന്നിനുമല്ല...
വെറുതെ...